بعد از جنگ جهانی دوم انقلابی در صنعت هوافضا و تکنولوژی های وابسته به آن رخ داد. صنعت راداری به قدری پیشرفت کرد که دیگر شرکت های هواپیماسازی مجبور به ساخت هواپیماهای رادار گریز (Stealth) شدند ولی با این حال نیز به دلیل نقایص فنی و بسیاری از مشکلات دیگر باز هم تلفات داشتند. این تلفات در جنگ دو قسمت بود یکی تلفات مالی که حاصل از دست دادن هواپیماست. دومی که مهم تر از اولی است تلفات جانی است که حاصل از دست رفتن خلبان و خدمه است. بارها در بسیاری از جنگ ها دیده ایم که خلبانان مطرح و مجرب تنها با اثابت یک موشک حتی وقت پرتاب (Eject) هم نداشتند و جان خود را از دست داده اند.
مرگ یک خلبان آموزش دیده برای یک نیروی هوایی بسیار سخت است زیرا تا بتواند کسی را جایگزین او کند سال ها زمان می خواهد.
X-45
در این راستا شرکت های هواپیماسازی شروع به ایجاد تکنولوژی خاصی کردند که دیگر احتیاجی به شخص یا اشخاص نداشته باشد در چنین صورتی در هر نیروی نظامی دیگر خبری از تلفات جانی نیست و مهم تر از آن در نیروهای نظامی مانند هوایی یا دریایی و حتی زمینی احتیاج به استخدام افراد کمتری است. گسترش این تفکر باعث پدید آمدن هواپیماهای بدون سرنشین (UAV) شد. این هواپیماها از شاهکارهای همکاری مهندسان هوافضا و مهندسان گروه های الکترونیک کامپیوتری هستند و علاوه بر طراحی بسیار دقیق، احتیاج به هدایت از راه دور هم دارند که در این مقاله یکی از شگفت انگیزترین محصولات شرکت بوئینگ را که یک UAV است برای شما معرفی می کنم. UAV مخفف (Unmanned Air Vehicle) است که برگردان آن به فارسی معنی وسیله هوایی بی سرنشین می شود. در بین هواپیماهای بی سرنشین، گروه های متفاوتی وجود دارد؛ یکی از این گروه ها که در قرن جدید بسیار گسترش پیدا کرده و اکثر کشورهای پیشرفته بر تکنولوژی آن تمرکز کرده اند هواپیماهای بدون سرنشین جنگی (یو سی ای وی = UCAV) هستند که حرف C در آن از ابتدای کلمه Combat برداشته شده است. یکی از قهارترین پرندگان بدون سرنشین جنگی حاصل سال ها تلاش مهندسان طراز اول شرکت بوئینگ با نامX-45 هم اکنون در حال انجام تست های پایانی پرواز است که در این مقاله این مخلوق عجیب را برایتان معرفی می کنم. پروژه ساخت X-45 را می توان حاصل اعتلاف دو ارگان عظیم کشور آمریکا دانست. نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا و مجمع تحقیقات پیشرفته دفاعی آمریکا که تصمیم به ساخت مدرن ترین هواپیمای بی سرنشین گرفتند بعد از مدتی رنگ و روی این پروژه بر ساخت یک هواپیمای بی سرنشین جنگی عوض شد. این هواپیمای بی سرنشین قادر است به راحتی از سخت ترین دیوارهای دفاعی دشمنان عبور کند و به سمت هدف پرواز کند. این پرواز با کمترین خطر انجام می شود زیرا با این که خلبان ندارد ولی از چندین کانال هدایتی راهنمایی می شود. در آوریل سال ۱۹۹۹ میلادی نیروی هوایی آمریکا و مجمع تحقیقات پیشرفته دفاعی آمریکا قراردادی را مبنی بر ساخت و تست پروازی دو فروند هواپیمای بی سرنشین جنگی بستند. از این زمان به بعد پروژه UCAV به شرکت بوئینگ واگذار شد و مراحل ابتدایی آن در بخش فانتوم وورکس ـ یکی از بخش های عظیم شرکت بوئینگ ـ انجام شد. در جهت ارتقای سیستم های هدایتی شرکت بوئینگ از بخش سیستم های دفاعی اش واقع در شهر سنت لوییس ایالت میسوری نیز استفاده کرد.اولین مدل نمونه با نام X-35Aدر ماه می سال ۲۰۰۲ پرواز کرد و دومین نمونه پروازی نیز در نوامبر سال ۲۰۰۲ پرواز کرد. در کل تست های پروازی این پرنده بدون سرنشین به سه دسته تقسیم شد که تمامی آنها تا پایان مارس ۲۰۰۳ با موفقیت انجام شد.
پهپاد X-45
بعد از تست ها نام آن به X-45A تغییر کرد و شرکت بوئینگ که هنوز هم تمام انتظاراتش از این طرح برآورده نشده بود دست به ساخت یک نمونه جدید با نام X-45B زد که نسبت به طرح قبلی کمی بزرگتر بود و توانایی های مانوری و هدایتی بهتری داشت. در این نمونه جدید دیگر می توان تمام تکنولوژی رادارگریزی را به وضوح دید. دو محفظه داخلی برای حمل تسلیحات و جنگ افزارها ساخته شده که یکی از خصوصیات بارز رادارگریزی است؛ زیرا جنس بدنه X-45 از مواد جاذب امواج رادار ساخته شده در صورتی که سطح خارجی موشک ها چنین خصوصیتی را ندارد و باید از دید رادارها محفوظ باشند.
در آوریل سال ۲۰۰۳ مجمع تحقیقات پیشرفته آمریکا از شرکت بوئینگ درخواست کرد که در نمونه X-45B مشخصاتی چون برد، سرعت و توانایی حمل افزایش یابد. طرح جدید X-45C نام گرفت. این نمونه، طراحی بسیار سختی در پیش داشت زیرا باید برای نیازهای نیروی دریایی آمریکا نیز مناسب باشد.درخواست ساخت سه نمونه پروازی از X-45Cبه شرکت بوئینگ ابلاغ شد و برنامه ریزی ها به گونه ای بود که قرار است اولین پرواز آزمایش مدل C در اوایل سال ۲۰۰۶ انجام بگیرد و تست های پروازی آن احتمالاً تا سال ۲۰۰۸ به طول بینجامد و نمونه عملیاتی آن در سال ۲۰۱۰ آماده پیوستن به نیروهای دریایی و هوایی آمریکا خواهد بود.
ماده اصلی بدنه را آلومینیم فراگرفته که اکثراً با روکشی از مواد کامپوزیت (اپکس گرافیت) پوشانده شده است. جایگاه موتور داخلی است و نمی توان آن را دید که این هم یکی از بهترین خصوصیات رادارگریزی است.ورودی هوای موتور نیز به خوبی نمایان نیست ولی دو قسمت خروجی هوا (nozzle) در عقب این پرنده در دید است.این هواپیما از لحاظ اندازه های ابعادی به گونه ای ساخته شده است که هواپیماهایی مانند C-5 و C-17 می توانند آنها را به راحتی حمل کنند.
این موجود پرنده ۲/۸ متر طول، ۱ /۲ متر ارتفاع و فاصله دوسر بال آن به ۳/۱۰ متر می رسد. بدون دم است. وزن خالص آن ۳۶۲۸ کیلوگرم است و با این وجود می تواند ۱۳۶۰ کیلوگرم بار را با خود حمل کند.
اطلاعات X-45
شرکت هانی ول یک موتور با تمامی خصوصیات رادارگریزی را با مدل F124-GA-100 برای این پرنده بدون سرنشین ساخته است که می تواند ۸۷۰ نیوتن نیروی پیشران تولید کند. مدل بعد از آن یعنی X-45 از مدل A بزرگتر بود زیرا ابعاد آن گسترده تر شده بود. فاصله دوسر بال آن ۳/۱۴ متر، بدنه اصلی آن ۷/۹ متر و وزن خشک آن ۶۳۵۰ کیلوگرم بود و می توانست ۱۶۳۰ کیلوگرم را با خود حمل کند.ولی تفاوت اصلی مدل A و B در موتور آنها بود. موتور مدل B را شرکت مجرب جنرال الکتریک ساخت.مدل بعدی نیز بزرگتر از مدل های قبلی است به گونه ای که فاصله دوسر بال آن به ۹۵/۱۴ متر می رسد و می تواند ۲۰۴۰ کیلوگرم بار را با خود حمل کند.
از اهم مسایل در ساخت X-45 سیستم های هدایتی و کنترل از راه دور آن است که با همکاری چندین شرکت بزرگ آمریکا انجام گرفته است و شرح آنها شاید در حوصله و مجال این مقاله نباشد زیرا تعداد این سیستم های مدرن بسیار زیاد و بخش ایونیک (الکترونیک پرواز) در آن بسیار پیشرفته است.البته تمامی این مشخصات نیز شاید تا سال ۲۰۱۰ تغییر کند شما نیز اگر می توانید چند لحظه تصور کنید که ۵۰ فروند هواپیمای بدون سرنشین رادارگریز با قدرت حمل ۲۰۴۰ کیلوگرم (هرکدام) به یکباره به یک یا چند منطقه حمله ور شوند چگونه می شود آنها را در آسمان منهدم کرد.
مررسی جالب بود!
اگر امکانش هست درباره جنگنده F35 هم مطلب بذارید.
ممنون