در سال 1994 میلادی سازمان ناسا پروژه ای برای پیکربندی جدیدی از هواپیماهای مسافربری تعریف کرد که در آن بال و بدنه هواپیما به صورت تلفیق شده است. به این پیکربندی Blended wing body می گویند که به صورت مخفف BWB بیان می شود. طبق مراجع [63,64] این پیکربندی نتایج بسیار مهمی در کاهش مصرف انرژی داشته است:
1) 27 درصد کاهش مصرف سوخت
2) 15 درصد کاهش وزن برخاست هواپیما
3) 12 درصد کاهش وزن خشک عملیاتی هواپیما
4) 27 درصد افزایش تراست کل
5) 20 درصد افزایش نسبت لیفت به درگ (L/D) هواپیما
این پژوهش بین دو هواپیمای با پیکربندی BWB و پیکربندی معمولی با 800 مسافر برای مسافت 7000 مایل انجام شده است. با وجود این مزیت ها باید برخی مسائل را در رابطه با پیکربندی BWB حل کرد. این مسائل عبارتند از : تلفیق سازه ای بال و بدنه، پایداری آیرودینامیکی و حذف بدنه مرسوم دایره ای از پیکربندی.
علاوه بر این موتورها در بالای لبه فرار بال قرار می گیرند. در هواپیماهای مرسوم، موتورها توسط پایلون جلوتر از بال وصل شده اند. این کار برای جلوگیری از ورود جریان لایه مرزی است. البته پژوهش هایی اخیرا انجام شده است که نشان می دهد استفاده از لایه مرزی در ورودی موتور نه تنها تاثیر منفی ندارد، بلکه در مجموع برای عملکرد هواپیما مفید نیز هست. فوایدی مثل کاهش ram drag، کاهش وزن سازه ای و کاهش مساحت خیس شده نسبت به حالتی که موتور روی پایلون سوار است.
در پست های بعدی در مورد اجزای مختلف این هواپیما بیشتر صحبت خواهد شد.
این نوع پیکربندی در هیچ کاربرد هوافضایی ای موفق نخواهد بود همونطور که دیدیم بوئینگ با اون عظمت کمپانیش، این پیکربندی رو رسما ریخت تو سطح آشغال !