بال با دهانه و زاویه عقبگرد متغیر

در قسمت اول تغییرات شامل زاویه عقب گرد، دهانه بال و کرد بال می باشد. تغییرات دهانه بال و زاویه عقبگرد موجب تغییر ضریب منظری می شود که در نسبت نیروی برا به پسا L/D تاثیر بسزایی دارد.

دهانه بال :

مسافت مستقیم بین دو نوک بال هواپیماست. همانطور که در هواپیماهای مختلف مشاهده می­شود هر چقدر که هواپیما سریع­تر حرکت کند، دهانه بالش کوچکتر است و این به کارایی بال در سرعت­های مختلف مربوط می­شود.

زاویه عقبگرد یا جلوگرد :

وقتی بال دارای این زاویه می­گردد، زیبایی خاصی به خود می­گیرد، اما فقط زیبایی عامل به کارگیری این زاویه نیست. Sweep می­تواند برای هواپیماهای گذرصوتی یا نزدیک صوت مفید باشد. اگرچه در سرعت­های پایین کارایی بال رو کاهش می­دهد.

تغییر زاویه عقبگرد از دیرباز مورد توجه بوده و در هواپیماهای مختلف با سرنشین و بدون سرنشین بکار گرفته شده است اما به طور مشترک(تغییر دهانه و زاویه عقبگرد) عموما این طرح بر روی هواپیماهای بدون سرنشین طرح جدید انجام می شود که به عنوان مثال می توان هواپیمای بدون سرنشین  mfx 1 تست شده توسط ناسا را معرفی کرد که از طرح های دارپا (DARPA) که در تصویر زیر دیده می شود:

تصویر هواپیمای mfx 1

بال های با دهانه بال زیاد قادر به حمل سوخ بیشتر و کارایی و عملکرد آیرودینامیکی بهتر هستند،اما در عوض مانور پذیری این پهپادها بسیار پایین می باشد و سرعت کروز پایینی دارند.

پهپادهای با ضریب منظری کوچک توان پرواز با سرعت بیشتر و مانورپذیری بیشتر را دارند اما از لحاظ آیرودینامیکی کارایی لازم را ندارند در نتیجه وجود مکانیزمی برای افزایش دهانه بال می تواند پهپادها را در شرایط مختلف پرواز برای کارایی بالاتر کمک کند.

افزایش دهانه بال به تنهایی نیز در هواپیماهای مختلف به کار گرفته شده است. افزایش دهانه بال دارای مکانیزم های متفاوتی است که به طور مثال می توان به افزایش طول به صورت کشویی و یا استفاده از مواد قابل ارتجاع با استفاده از فشار و یا فلزهای حافظه دار اشاره کرد.

  تغییر دهانه بال در فازهای مختلف پروازی